(da “Il cinque maggio”, Alessandro Manzoni)
…
Oh, quänti vólt al silenziûs
murì d’un dì incèrt,
sbasaa i öcc maliziûs,
i brasc al sen cunsèrt,
al s’è fermaa e, dul pasaa,
la memória l’ha ritruvaa!
E alûra al s’è regurdaa:
i móbil tènd, i percûrs vall,
ul guizz di suldaa,
l’unda di cavall,
i urdin impartii
e ul svèlt übidì.
Ahi, fórsi a täntu strazi
l’ha cedüü ul so spirit sazi,
al s’è disperaa; ma l’ha iütaa
’na män rivaa dal ciel
e, in spazi püsee bèll,
pietûsa l’ha purtaa;
e l’ha indirizaa par i süpremi
sentee du la speränza,
ai praa etèrni, ai premi
che i desidéri avänza,
dua gh’è silènzi e scür
sü la glória anteriûr.
Bèla. Imurtäl! Benéfica
la fed ai glóri santìfica!
Scriv änca quest, fa’ fèsta;
che ’na süperba tèsta
al disunûr du la crus
la mäi ünii la so vus.
Ti, dai stracch rèst,
spèrd ógni inütil tèst:
ul Diu che al sutèra e al fa rinass,
che al fana ma duè te pô cunsulass,
sul giacìli desèrt,
visin a lü, al s’è asèrt.
(da “Ul cinch mägg”, Lisändar Manzûn)