Des Agóst
Sän Lurènz, mi so mìa parchè
tänti stèll nul blö
a brüsan e borlan giô;
pô… parchè la vólta dul ciel la lüsiss
e la piäng fiss.
La turnäva ’na rundin al tecc:
l’hann mazaa: l’è finìa tra i spin:
l’ha g’avéva un insètt nul bècch:
la scena di so rundinìn.
Mô l’è là, ’me in crus, che la tènd
quel vèrman a quel ciel disatènt;
e la so niäva, nu l’umbrìa invän
la specia e la piiss sèmpar püsee piän.
Änca un óm al turnäva sü la so sträva:
l’hann mazaa:
l’ha dii: Perdûn; e gh’è restaa
ni öcc vèrt ’na vus: al purtäva
dô girumett in regall…
nu la vegia cà, hinn là a speciall,
a speciall invän:
lü fermu, stranii, al segna cui män
i girumett al ciel luntän.
E ti, da la scima di mund, Ciel
serèn, infinii, imurtäl,
oh! riempiss da ’na lacrima da stèll
quest’atim scür dul Mäl!
(Giovanni Pascoli)