Sèmpar cära m’è staia questa sulitäria scima
e questa scesa, che da tänta pärt
du l’ültim urizûnt ul sguärd nascûnd.
Ma sedènd e miränd, sterminaa spazi
da là da quela, e infinii
silènzi, e prufûnda quiét
mi nul pensér m’imagini, dua par póch
ul cör al sa spavènta. E ’me ul vènt
a sinti sturmì tra quisti piänt, mi quell
infinii silènzi a questa vus
a vô a paragunà: e ma vegn in mènt l’etèrnu,
e i mórt stagiûn, e la presènt e viva,
e ul són da lee. Inscì tra questa
imensità s’anéga ul mè pensér:
e naufragà m’è dulz in questu mär.