Dulza e ciära l’è la nócc e sènza vènt,
cälma sura i tecc e in mèzz ai órt
sa pósa la lüna e da luntän la svela
seréna ógni muntàgna. O dóna mea,
già täs ógni sentér, e pai balcûni
scärsa tralüs la notürna lämpa:
te dórmat, parchè t’ha cataa un agévul sónn
ni to tranquill stänz; e ta prem
nisüna fana; già te pô nè pensà nè savé
quäl piäga te m’heet verdüü nul pètt.
Te dórmat: mi questu ciél, che inscì benévul
sa móstra, a salüdall ma spórgi
e l’arcàna natüra straputènt
la ma cascia nu l’afann. A ti la speränza
neghi, la m’ha dii: änca la speränza; e d’ältar
lüsirann i to öcc se mìa da lacrim.
Questu dì l’è stai sulènn: mô dai giügh
te catat ripós; e fórsi te riturnat
in sógn a quänti, incö, te ghe seet piasüa, e quänti
hinn piasüü a ti: mìa mi, l’è mìa già che mi speri;
al pensér ta ripórti. Intäntu ma dumändi
quäntu ma resta da viv, e chì, par tèra
ma büti, a vusi, a fremi. Oh dì tremènd
in inscì verda età! Ahi, par la sträva
a sinti luntän la sulitäria canzûn
du l’artigiän, ch’al turna a tärda nócc,
dópu i svägh, a la so póra cà,
e fieramènt ma sa strèng ul cör
a pensà ’me tütt ul mund al trapàsa,
e quäsi sulch al làsa mìa. Ècu, l’è scapaa
ul dì da fèsta, e al festìv
ul dì nurmäl al ga và adree, e ul tèmp al sa pórta via
ógni umän acidènt. Mô dua l’è ul frastuón
da quii pópul antìgh? Dua l’è la vus
di nóstar ävi famûs, e ul gränd impér
da quela Róma, e i ärmi e ul fracass
che l’è nai par la tèra e par i mär?
Tütt l’è päs e silènzi, e tütt al pósa
ul mund, e pü da lur a sa ragióna mìa.
Nu la mè giuinéza, quändu sa specia
cun brama ul dì festìv, mô dópu
che l’eva pasaa, mi cun dulûr, da sveli,
a schisciävi ul cusìn; e a nócc funda
un cänt che sa sentìa par i sentér
sluntanass murì a póch a póch,
già, nu la stésa manéra, ma sa stringéva ul cör.