Tütt l’invèrnu al catarà pee nul mè èser: rabia,
ódi, sgrisul, urûr, lavûr dür e furzaa,
e, ’me ul Su nul sò infèrnu pulär, in gabia,
ul mè cör al sarà un blócch róss e giazaa.

Scûlti fremènd ógni sciócch ch’al cróla;
ul patìbul ch’al sa svälza al g’ha mìa un rebûmb püsée surd.
Ul mè spirit l’è ’me la turr che la cróda
sóta i culp d’un muntûn instracàbil e säld.

Ma sèmbra, ninaa da stó tunf sènza variaziûn,
che, in svèlta, inciudàsan ’na bära da quäi pärt.
Par chi? Iér l’eva estaa; ècu l’autünn!
Stó fracass misteriuus al sóna ’me ’na partènza!

II.
Di vóstar öcc lungh ami ul verd splendûr,
dulza beléza, ma incö tütt l’è amär,
e nagótt, nè ul vestìbul, ul salótt, ul vóstar amûr,
väran ul Su dardegiänt sül mär.

E pertänt amemm, siuv mama, tener cör!
änca par un spietaa, änca par un udiuus;
amänt ó surèla, siuv ul fügitìv calûr
d’un Su murènt ó d’un autünn gluriuus.

Cumpit cürt! La tumba la specia: l’è impaziènt!
Ah! Lasée la mè frunt pugiaa süi vóstar genögg,
güständ cun rimpiänt l’estaa ciära e ruvènt,
e du la tärda stagiûn i giäld e dulz ragg!

Camille Pissarro