Pubblicato in
Poesie
A Silvia Silvia, te se regórdat anmô quel tèmp du la to vita murtäl, quändu beléza la lüsìva ni to öcc ridènt e fügitìv e ti, cuntènta e pensûsa, ul cunfìn du la giuinéza te salìvat? A risunävan i quiett stänz e i straa dintûrna al to cänt sènza fin mèntar, ai lauraa di dónn intènta, te sedévat cuntènta da quel sentûr d’avenìr che te g’avévat in mènt. L’eva ul mägg prufümaa: te üsävat trascurr ul dì inscì. Mi, a vólt, a lasävi i piacévul stüdi e i südaa cärt dua da mi e dul mè magiûr tèmp a cunsümävi la migliûr pärt; dai terazz da cà a slungävi i uregg al són du la to vus e a la svèlta män che la curéva sü l’intrecc gravûs. A mirävi ul ciel serèn, i straa duraa e i órt, e po’ ul mär da luntän e, dópu, ul munt. Gh’è mìa ’na paróla che la pô dì quell che sentìvi dèntar. Che pensèr suäv, che speränz, che müsica, o Silvia! Quäl sa pruspetäva alûra la nóstra vita e ul destìn! Quändu regórdi tänta speränza, m’uprimm un afètt zèrb e scunsulaa e turni a piäng la mè sventüra. O natüra, o natüra, parchè te rèndat mìa dópu quell che te prumétat prima? parchè täntu te ingànat i to fiö? Ti, prima che l’invèrnu inaridiss l’èrba, cunsümaa da un maa intèrnu te murìvat, giuinéta. E te vedévat mìa ul fiur di to ann; ta diletäva pü ul cör l’amiraziûn o par i to negar cavèi o di sguärd inamuraa e furtìv; né, cun ti, i tusann ni dì festìv a parlävan d’amûr. Da lì a un pu a murìva änca la mè dulza speränza: ai mè ann ul destìn l’ha nänca cuncèss la giuinéza. Ahi, ’me, ’me te seet pasaa, cära cumpàgna du la mè tenera età, o cumpiänta brama! Quest, a l’è quell mund? quisti i dilètt, l’amûr, i facènd, i evènt… par i quäi täntu emm ragiunaa inséma? Questa l’è la sórt di umän gènt? A dì la püra verità ti, sventüraa, te seet nai in tèra: e cun la män, la fregia mórt e ’na tumba spöia, te musträvat da luntän. |
Pubblicato in
Poesie
Una volta morta morte non ci saranno più mortali?
Pubblicato in
Pensieri