A Silvia Silvia, te se regórdat anmô quel tèmp du la to vita murtäl, quändu beléza la lüsìva ni to öcc ridènt e fügitìv e ti, cuntènta e pensûsa, ul cunfìn du la giuinéza te salìvat? A risunävan i quiett stänz e i straa dintûrna al to cänt sènza fin mèntar, ai lauraa di dónn intènta, te sedévat cuntènta da quel sentûr d’avenìr che te g’avévat in mènt. L’eva ul mägg prufümaa: te üsävat trascurr ul dì inscì. Mi, a vólt, a lasävi i piacévul stüdi e i südaa cärt dua da mi e dul mè magiûr tèmp a cunsümävi la migliûr pärt; dai terazz da cà a slungävi i uregg al són du la to vus e a la svèlta män che la curéva sü l’intrecc gravûs. A mirävi ul ciel serèn, i straa duraa e i órt, e po’ ul mär da luntän e, dópu, ul munt. Gh’è mìa ’na paróla che la pô dì quell che sentìvi dèntar. Che pensèr suäv, che speränz, che müsica, o Silvia! Quäl sa pruspetäva alûra la nóstra vita e ul destìn! Quändu regórdi tänta speränza, m’uprimm un afètt zèrb e scunsulaa e turni a piäng la mè sventüra. O natüra, o natüra, parchè te rèndat mìa dópu quell che te prumétat prima? parchè täntu te ingànat i to fiö? Ti, prima che l’invèrnu inaridiss l’èrba, cunsümaa da un maa intèrnu te murìvat, giuinéta. E te vedévat mìa ul fiur di to ann; ta diletäva pü ul cör l’amiraziûn o par i to negar cavèi o di sguärd inamuraa e furtìv; né, cun ti, i tusann ni dì festìv a parlävan d’amûr. Da lì a un pu a murìva änca la mè dulza speränza: ai mè ann ul destìn l’ha nänca cuncèss la giuinéza. Ahi, ’me, ’me te seet pasaa, cära cumpàgna du la mè tenera età, o cumpiänta brama! Quest, a l’è quell mund? quisti i dilètt, l’amûr, i facènd, i evènt… par i quäi täntu emm ragiunaa inséma? Questa l’è la sórt di umän gènt? A dì la püra verità ti, sventüraa, te seet nai in tèra: e cun la män, la fregia mórt e ’na tumba spöia, te musträvat da luntän. |
Dulza e ciära l’è la nócc e sènza vènt,
cälma sura i tecc e in mèzz ai órt
sa pósa la lüna e da luntän la svela
seréna ógni muntàgna. O dóna mea,
già täs ógni sentér, e pai balcûni
scärsa tralüs la notürna lämpa:
te dórmat, parchè t’ha cataa un agévul sónn
ni to tranquill stänz; e ta prem
nisüna fana; già te pô nè pensà nè savé
quäl piäga te m’heet verdüü nul pètt.
Te dórmat: mi questu ciél, che inscì benévul
sa móstra, a salüdall ma spórgi
e l’arcàna natüra straputènt
la ma cascia nu l’afann. A ti la speränza
neghi, la m’ha dii: änca la speränza; e d’ältar
lüsirann i to öcc se mìa da lacrim.
Questu dì l’è stai sulènn: mô dai giügh
te catat ripós; e fórsi te riturnat
in sógn a quänti, incö, te ghe seet piasüa, e quänti
hinn piasüü a ti: mìa mi, l’è mìa già che mi speri;
al pensér ta ripórti. Intäntu ma dumändi
quäntu ma resta da viv, e chì, par tèra
ma büti, a vusi, a fremi. Oh dì tremènd
in inscì verda età! Ahi, par la sträva
a sinti luntän la sulitäria canzûn
du l’artigiän, ch’al turna a tärda nócc,
dópu i svägh, a la so póra cà,
e fieramènt ma sa strèng ul cör
a pensà ’me tütt ul mund al trapàsa,
e quäsi sulch al làsa mìa. Ècu, l’è scapaa
ul dì da fèsta, e al festìv
ul dì nurmäl al ga và adree, e ul tèmp al sa pórta via
ógni umän acidènt. Mô dua l’è ul frastuón
da quii pópul antìgh? Dua l’è la vus
di nóstar ävi famûs, e ul gränd impér
da quela Róma, e i ärmi e ul fracass
che l’è nai par la tèra e par i mär?
Tütt l’è päs e silènzi, e tütt al pósa
ul mund, e pü da lur a sa ragióna mìa.
Nu la mè giuinéza, quändu sa specia
cun brama ul dì festìv, mô dópu
che l’eva pasaa, mi cun dulûr, da sveli,
a schisciävi ul cusìn; e a nócc funda
un cänt che sa sentìa par i sentér
sluntanass murì a póch a póch,
già, nu la stésa manéra, ma sa stringéva ul cör.