I düü óman e ul Zepàsc s’evan setaa al tävul e s’evan metüü a bev ul “ciarett”. Rivaa la pasta s’evan setaa giô änca i dô dónn e g’avévan piantaa in facia al Zepàsc ’na sfilza da dumänd.

«T’het fai ’na róba meravigliûsa, te gh’het ridài ul mund al fiö! ’Me t’het fai a guarill?», la Rusìna l’eva radiûsa.

E la Terésa, che la guärdava ul Zepàsc cun rispètt, l’avéva dii:

«E… inscì in svèlta! E cunt nagótt!».

«A prupósit da nagótt», l’eva intervegnüü l’Ambrös, mèntar al casciäva i öcc nul cudee, «e l’aqua benedéta duè l’è finìa?».

Ul Zepàsc l’avéva verdüü la bucàscia e cunt i ugitt ciavaa sü:

«Ga l’ho daia ai vacch… ga n’avévan bisögn».

«T’het guarii ul fiö… dumà… dumà cun la Cresima… te set un ‘mago’», l’avéva guardaa cunt i öcc spalancaa l’Ambrös.

«Possimus!… possimus!», l’avéva pruferii cun enfasi e a älta vus, svalzänd i brasc, i öcc e änca i düü curnitt al ciel, ul Zepàsc. E po’: «L’è asee la Cresima… la Benediziûn l’è un da pü…  l’è dumà par i cäs difìcil!».

«Cusè? Mô, te üsat änca ti, ul “pluràle mai estàtis”… te set un ältar Papa?», l’avéva dii la Terésa mèntar la sa faséva ul segn du la Crus cun tütt e dô i män.

«Sun püsee Papa mi… da quell da Roma… sunt squäsi ’me quii düü… urca!»...