Giorgio Sassi
Un blog di scritti, idee, pensieri e appunti
Shakespeare - Sonetto XXIII
’Me un atûr sènza ’speriènza che sül palcuscénich
sa scórda la pärt parchè cataa dal panich,
o ’me ’na persóna viulènta, piena da rancûr,
debul, parchè trópp carich da vigûr:
inscì mi scórdi, par scärs murdènt,
da pruferì ul perfètt cerimuniäl d’amûr
e suméia che cedi, al masim dul mè ardûr,
sóta ul pes du la sûa surgènt.
Oh, sian dunca i mè libar, i dilètt
e silenziûs mesagér dul mè cör ch’al ta pènsa:
lü al ta dumända amûr e ricumpènsa
püsee di mè paróll, che pür lur, hinn stai perfètt.
Oh, cerca da legg quell che l’amûr l’ha scrivüü silenziûs,
l’è própi du l’amûr inteligènt sintì cunt öcc maliziûs.
“Settembre”, G. D’Annunzio
Setèmbar, nemm. L'è tèmp da migrà.
Mô in tèra d’Abrüzz i mè pastûr
làsan i stalazz e vann vèrs ul mär:
vann giô a l’Adriàtich selvagg
che l’è verd ’me i pascul di munt.
Hann bevüü prufundamènt ai funt
alpèstar… che ul sagûr d’aqua natìa
al rèsti ni cör a cunfórt,
che ghe scóda la sed sü la via.
A g’hann ’na sgiuàza da nisciöra in män.
E vann par santee antìgh al piän,
squäsi ’me un silenziûs fiüm d’èrba,
süi pass di vecc pà.
O vus da chi par primm
al cugnóss ul tremulà du la marìna!
Mô lungh ul lituräl al camìna
ul gregg; ferma l’è l’äria.
Ul Su imbiûnda inscì la viva lana
che squäsi l’è mìa divèrsa da la sabia.
Sciaquii, calpestii, dulz rumûr.
Ah, parchè sun mìa mi, cunt i mè pastûr?
|
Sonetto 141
Par ditala ciära mi t’ami mìa cunt i mè öcc perfètt,
parchè lur a vedan in ti mila difètt,
ma l’è ul mè cör ch’al vör bèn a quell che lur bütan via
e, che a dispètt du la mè vista, al sa cumpiacc d’amatt a la fulìa.
Nè ai mè uregg ghe riess gradévul ul timbar du la tûa vus,
nè ul sèns du la libìdin inclìn a strusciamènt lüsüriûs...,
nè ul güst, nè l’ulfatt a g’hann ul desidéri intèns
da vèss invidaa, cun ti dumà, al banchett di sèns:
ma nè i mè cinch facultà, nè i mè cinch sèns a ga la fann
a fà cambià idéa al mè stüpid cör da vèss al tò servìzi da ann,
cör ch’al làsa questa parvènza d’óm in balìa da se stess e di tò suprüs,
par fala sèrva e miseràbil dipendènt dul tò cör buriûs.
Se l’è mìa che mi ritégni ul mè maa ’na sülüziûn,
in quäntu quela che la ma fa pecà, la ma dà änca la puniziûn.
| A Silvia Silvia, te se regórdat anmô quel tèmp du la to vita murtäl, quändu beléza la lüsìva ni to öcc ridènt e fügitìv e ti, cuntènta e pensûsa, ul cunfìn du la giuinéza te salìvat? A risunävan i quiett stänz e i straa dintûrna al to cänt sènza fin mèntar, ai lauraa di dónn intènta, te sedévat cuntènta da quel sentûr d’avenìr che te g’avévat in mènt. L’eva ul mägg prufümaa: te üsävat trascurr ul dì inscì. Mi, a vólt, a lasävi i piacévul stüdi e i südaa cärt dua da mi e dul mè magiûr tèmp a cunsümävi la migliûr pärt; dai terazz da cà a slungävi i uregg al són du la to vus e a la svèlta män che la curéva sü l’intrecc gravûs. A mirävi ul ciel serèn, i straa duraa e i órt, e po’ ul mär da luntän e, dópu, ul munt. Gh’è mìa ’na paróla che la pô dì quell che sentìvi dèntar. Che pensèr suäv, che speränz, che müsica, o Silvia! Quäl sa pruspetäva alûra la nóstra vita e ul destìn! Quändu regórdi tänta speränza, m’uprimm un afètt zèrb e scunsulaa e turni a piäng la mè sventüra. O natüra, o natüra, parchè te rèndat mìa dópu quell che te prumétat prima? parchè täntu te ingànat i to fiö? Ti, prima che l’invèrnu inaridiss l’èrba, cunsümaa da un maa intèrnu te murìvat, giuinéta. E te vedévat mìa ul fiur di to ann; ta diletäva pü ul cör l’amiraziûn o par i to negar cavèi o di sguärd inamuraa e furtìv; né, cun ti, i tusann ni dì festìv a parlävan d’amûr. Da lì a un pu a murìva änca la mè dulza speränza: ai mè ann ul destìn l’ha nänca cuncèss la giuinéza. Ahi, ’me, ’me te seet pasaa, cära cumpàgna du la mè tenera età, o cumpiänta brama! Quest, a l’è quell mund? quisti i dilètt, l’amûr, i facènd, i evènt… par i quäi täntu emm ragiunaa inséma? Questa l’è la sórt di umän gènt? A dì la püra verità ti, sventüraa, te seet nai in tèra: e cun la män, la fregia mórt e ’na tumba spöia, te musträvat da luntän. |
Dulza e ciära l’è la nócc e sènza vènt,
cälma sura i tecc e in mèzz ai órt
sa pósa la lüna e da luntän la svela
seréna ógni muntàgna. O dóna mea,
già täs ógni sentér, e pai balcûni
scärsa tralüs la notürna lämpa:
te dórmat, parchè t’ha cataa un agévul sónn
ni to tranquill stänz; e ta prem
nisüna fana; già te pô nè pensà nè savé
quäl piäga te m’heet verdüü nul pètt.
Te dórmat: mi questu ciél, che inscì benévul
sa móstra, a salüdall ma spórgi
e l’arcàna natüra straputènt
la ma cascia nu l’afann. A ti la speränza
neghi, la m’ha dii: änca la speränza; e d’ältar
lüsirann i to öcc se mìa da lacrim.
Questu dì l’è stai sulènn: mô dai giügh
te catat ripós; e fórsi te riturnat
in sógn a quänti, incö, te ghe seet piasüa, e quänti
hinn piasüü a ti: mìa mi, l’è mìa già che mi speri;
al pensér ta ripórti. Intäntu ma dumändi
quäntu ma resta da viv, e chì, par tèra
ma büti, a vusi, a fremi. Oh dì tremènd
in inscì verda età! Ahi, par la sträva
a sinti luntän la sulitäria canzûn
du l’artigiän, ch’al turna a tärda nócc,
dópu i svägh, a la so póra cà,
e fieramènt ma sa strèng ul cör
a pensà ’me tütt ul mund al trapàsa,
e quäsi sulch al làsa mìa. Ècu, l’è scapaa
ul dì da fèsta, e al festìv
ul dì nurmäl al ga và adree, e ul tèmp al sa pórta via
ógni umän acidènt. Mô dua l’è ul frastuón
da quii pópul antìgh? Dua l’è la vus
di nóstar ävi famûs, e ul gränd impér
da quela Róma, e i ärmi e ul fracass
che l’è nai par la tèra e par i mär?
Tütt l’è päs e silènzi, e tütt al pósa
ul mund, e pü da lur a sa ragióna mìa.
Nu la mè giuinéza, quändu sa specia
cun brama ul dì festìv, mô dópu
che l’eva pasaa, mi cun dulûr, da sveli,
a schisciävi ul cusìn; e a nócc funda
un cänt che sa sentìa par i sentér
sluntanass murì a póch a póch,
già, nu la stésa manéra, ma sa stringéva ul cör.
